در سال 1987 استرنبرگ نظریه ای ارائه داد که در آن عشق را به شکل یک مثلث تصور کرد. او میگوید که عشق مرکب ازسه بخش است: صمیمیت، شهوت و تعهد. مولفه اول عشق، صمیمیت است. هرچند این اصطلاح به تنهایی چندین معنی دارد، استرنبرگ آن را به عنوان احساساتی که نشانه نزدیک بودن است، در نظر گرفت. بنابراین صمیمیت جوهره عشق را تشکیل میدهد. دومین مولفه شامل شهوت که مبتنی بر انگیزه شهوانی و جذابیت های جسمانی است و شامل اشتغالات ذهنی مثبت نسبت به معشوق است. این بعد جنبه انگیزشی دارد . مولفه سوم عشق، تعهد است. این مولفه شامل تصمیمهای خودآگاهانه و غیر خودآگاهانه ای میشود که فرد برای دوست داشتن دیگری اتخاذ و خود را متعهد به حفظ آن میکند. این حالت جنبه شناختی دارد و در بردارنده تصمیم کوتاه مدت و بلندمدت برای دوست داشتن و مراقبت از معشوق است. این بعد تصمیم گرفتن برای تعهد داشتن، حفظ و نگهداری از معشوق و رابطه طولانی مدت با اوست. این جزء شامل تصمیم گیری در این باره است که فقط با یک نفر باشد و شریک دیگری برای خود انتخاب نکند و این ارتباط را مهمتر از ارتباط با هر فرد دیگری تلقی کند .
عشق زمانی بهترین حالت را خواهد داشت که هر یک از سه عنصر را تقریبا به صورت یکسان شامل شود. عشق از نظر استرنبرگ مانند یک مثلث است و بهترین عشق به مثلث متساوی الاضلاع شباهت دارد.